என் பையன் எல்.கே.ஜி.பெண் 3ஆம் வகுப்பு படிக்கும் பொழுதி லிருந்தே இருவரும் ஒற்றுமையுடன் சென்று வருவார்கள்.பெற்றோர் இருவரும் வேலைக்கு செல்பவர்கள்.எனவே தம்பியை மிகப் பொறுப்புடன் என் பெண் கவனித்துக் கொண்டாள்.அததுடன் இயல்பாகவே பொறுமை யானவளும் கூட.இருவரும் சேர்ந்தே ஹிந்தி வகுப்பிற்கும் செல்வர்.ஒருநாள் கூட பையனை பார்த்துக் கொண்டதில் அவள் சலித்துக் கொண்டதே இல்லை,அவனைப்பற்றிக் குறை கூறியதாகவும் நினைவில்லை.காலப் போக்கில் என் பையனுக்கு அவளை சார்ந்திருக்கும் நிலை பிடிக்கவில்லை போலும்.அல்லது ஆண்பிள்ளைக்கே உரிய சுபாவமோ அவன் 8ஆம் வகுப்பு படிக்கும் பொழுது அவனுக்கு விவரம் தெரிய ஆரம்பித்து விட்டது.என் பெண்ணும் தன் 7ஆம் வகுப்பு முதல் cycle ல் செல்ல ஆரம்பித்தாள்.அதுவும் ஒரு காரணம்.பையன் தன் படிப்பு தொடர்பாகக்கூட என் பெண்ணை சந்தேகம் கேட்கமாட்டான்.தனித்து நிற்க வேண்டும் என்ற அவனின் எண்ணம்தான் காரணமோ என்னமோ?சிறு வயது முதல் பொருட்களை பாதுகாக்கும் கவனம் என் பெண்ணுக்கு இருக்கும் அளவு பையனுக்கு இருந்ததில்லை .ஆனால் தற்சார்பு நிலை அவனுக்கு அதிகம் வந்தது தான் எனக்குஆச்சரியம்.